| | | | | | |
|
آنچ می آید ز وصفت این زمانم در دهن |
|
بر مرید مرده خوانم اندراندازد کفن |
|
|
خود مرید من نمیرد کب حیوان خورده است |
|
وانگهان از دست کی از ساقیان ذوالمنن |
|
|
ای نجات زندگان و ای حیات مردگان |
|
از درونم بت تراشی وز برونم بت شکن |
|
|
ور براندازد ز رویت باد دولت پردهای |
|
از حیا گل آب گردد نی چمن ماند نه من |
|
|
ور می لب بازگیری از گلستان ساعتی |
|
از خمار و سرگرانی هر سمن گردد سه من |
|
|
ور زمانی بیدلان را دم دهی و دل دهی |
|
جان رهد از ننگ ما و ما رهیم از خویشتن |
|
|
گر ندزدید از تو چیزی دل چرا آویختهست |
|
چاره نبود دزد را در عاقبت ز آویختن |
|
|
گر چنین آویختن حاصل شدی هر دزد را |
|
از حریصی دزد گشتی جمله عالم مرد و زن |
|
|
اندر این آویختن کمتر کراماتی که هست |
|
آب حیوان خوردن است و تا ابد باقی شدن |
|
|
چاشنی سوز شمعت گر به عنقا برزدی |
|
پر چو پروانه بدادی سر نهادی در لگن |
|
|
صورت صنع تو آمد ساعتی در بتکده |
|
گه شمن بت می شد آن دم گاه بت می شد شمن |
|
|
هر زمانی نقش می شد نعت احمد بر صلیب |
|
سر وحدت می شنیدند آشکارا از وثن |
|
|
عشقت ای خوب ختن بر دل سواره گشت گفت |
|
این چنین مرکب بباید تاختن را تا ختن |
|
|
شور تو عقلم ستد با فتنهها دربافتم |
|
شور و بیعقلی بباید بافتن را با فتن |
|
|
من کجا شعر از کجا لیکن به من در می دمد |
|
آن یکی ترکی که آید گویدم هی کیمسن |
|
|
ترک کی تاجیک کی زنگی کی رومی کی |
|
مالک الملکی که داند مو به مو سر و علن |
|
|
جامه شعر است شعر و تا درون شعر کیست |
|
یا که حوری جامه زیب و یا که دیوی جامه کن |
|
|
شعرش از سر برکشیم و حور را در بر کشیم |
|
فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن |
|