| | | | | | |
| |
آنچ گل سرخ قبا می‌کند |
|
دانم من کان ز کجا می‌کند |
|
| |
بید پیاده که کشیدست صف |
|
آنچ گذشتست قضا می‌کند |
|
| |
سوسن با تیغ و سمن با سپر |
|
هر یک تکبیر غزا می‌کند |
|
| |
بلبل مسکین که چه‌ها می‌کشد |
|
آه از آن گل که چه‌ها می‌کند |
|
| |
گوید هر یک ز عروسان باغ |
|
کان گل اشارت سوی ما می‌کند |
|
| |
گوید بلبل که گل آن شیوه‌ها |
|
بهر من بی‌سر و پا می‌کند |
|
| |
دست برآورده به زاری چنار |
|
با تو بگویم چه دعا می‌کند |
|
| |
بر سر غنچه کی کله می‌نهد |
|
پشت بنفشه کی دوتا می‌کند |
|
| |
گر چه خزان کرد جفاها بسی |
|
بین که بهاران چه وفا می‌کند |
|
| |
فصل خزان آنچ به تاراج برد |
|
فصل بهار آمد ادا می‌کند |
|
| |
ذکر گل و بلبل و خوبان باغ |
|
جمله بهانه‌ست چرا می‌کند |
|
| |
غیرت عشق است وگر نه زبان |
|
شرح عنایات خدا می‌کند |
|
| |
مفخر تبریز و جهان شمس دین |
|
باز مراعات شما می‌کند |
|
