| | | | | | |
|
آنک عکس رخ او راه ثریا بزند |
|
گر ره قافله عقل زند تا بزند |
|
|
آنک نقل و می او در ره صوفی نقدست |
|
رسدش گر به نظر گردن فردا بزند |
|
|
گر پراکنده دلی دامن دل گیر که دل |
|
خیمه امن و امان بر سر غوغا بزند |
|
|
عمری باید تا دیو از او بگریزد |
|
احمدی باید تا راه چلیپا بزند |
|
|
در هر آن کنج دلی که غم تو معتکفست |
|
نیم شب تابش خورشید بر آن جا بزند |
|
|
عارفا بهر سه نان دعوت جان را مگذار |
|
تا سنانت چو علی در صف هیجا بزند |
|
|
زین گذر کن که رسیدست شهنشاه کرم |
|
خیز تا جان تو بر عیش و تماشا بزند |
|
|
کف حاجت بگشا جام الهی بستان |
|
تا شعاع می جان بر رخ و سیما بزند |
|
|
رخ و سیمای تو زان رونق و نوری گیرد |
|
که کف شق قمر بر مه بالا بزند |
|
|
بر سرت بردود و عقل دهد مغز تو را |
|
عقل پرمغز تو پا بر سر جوزا بزند |
|
|
خواجه بربند دو گوش و بگریز از سخنم |
|
ور نه در رخت تو هم آتش یغما بزند |
|
|
بگریز از من و از طالع شیرافکن من |
|
کاخترم کوکبه بر آدم و حوا بزند |
|
|
هین خمش باش که نور تو چو بر دلها زد |
|
نور محسوس شود بر سر و بر پا بزند |
|