| | | | | | |
|
آنک چنان میرود ای عجب او جان کیست |
|
سخت روان میرود سرو خرامان کیست |
|
|
حلقه آن جعد او سلسله پای کیست |
|
زلف چلیپا و شش آفت ایمان کیست |
|
|
در دل ما صورتیست ای عجب آن نقش کیست |
|
وین همه بوهای خوش از سوی بستان کیست |
|
|
دیدم آن شاه را آن شه آگاه را |
|
گفتم این شاه کیست خسرو و سلطان کیست |
|
|
چون سخن من شنید گفت به خاصان خویش |
|
کاین همه درد از کجاست حال پریشان کیست |
|
|
عقل روان سو به سو روح دوان کو به کو |
|
دل همه در جست و جو یا رب جویان کیست |
|
|
دل چه نهی بر جهان باش در او میهمان |
|
بنده آن شو که او داند مهمان کیست |
|
|
در دل من دار و گیر هست دو صد شاه و میر |
|
این دل پرغلغله مجلس و ایوان کیست |
|
|
عرصه دل بیکران گم شده در وی جهان |
|
ای دل دریاصفت سینه بیابان کیست |
|
|
غم چه کند با کسی داند غم از کجاست |
|
شاد ابد گشت آنک داند شادان کیست |
|
|
ای زده لاف کرم گفته که من محسنم |
|
مرگ تو گوید تو را کاین همه احسان کیست |
|
|
آن دم کاین دوستان با تو دگرگون شوند |
|
پس تو بدانی که این جمله طلسم آن کیست |
|
|
نقد سخن را بمان سکه سلطان بجو |
|
کای زر کامل عیار نقد تو از کان کیست |
|