| | | | | | |
|
آن زلف مسلسل را گر دام کنی حالی |
|
در عشق جهانی را بدنام کنی حالی |
|
|
میجوش ز سر گیرد خمخانه به رقص آید |
|
گر از شکرقندت در جام کنی حالی |
|
|
از چشم چو بادامت در مجلس یک رنگی |
|
هر نقل که پیش آید بادام کنی حالی |
|
|
حاشا ز عطای تو کان نسیه بود ای جان |
|
گر تشنه بود صادق انعام کنی حالی |
|
|
ای ماه فلک پیما از منزل ما تا تو |
|
صدساله ره ار باشد یک گام کنی حالی |
|
|
از لطف تو از عقرب صد شیر بجوشیده |
|
و آن کره گردون را هم رام کنی حالی |
|
|
بر بام فلک صد در بگشاید و بنماید |
|
گر حارس بامت را بر بام کنی حالی |
|
|
هر خام شود پخته هم خوانده شود تخته |
|
گر صبح رخت جلوه در شام کنی حالی |
|