| | | | | | |
| |
آن مه چو در دل آید او را عجب شناسی |
|
در دل چگونه آید از راه بی‌قیاسی |
|
| |
گر گویی می‌شناسم لاف بزرگ و دعوی |
|
ور گویی من چه دانم کفر است و ناسپاسی |
|
| |
بردانم و ندانم گردان شده‌ست خلقی |
|
گردان و چشم بسته چون استر خراسی |
|
| |
می‌گرد چون خراسی خواهی و گر نخواهی |
|
گردن مپیچ زیرا دربند احتباسی |
|
| |
یوسف خرید کوری با هیجده قلب آری |
|
از کوری خرنده وز حاسدی نخاسی |
|
| |
تو هم ز یوسفانی در چاه تن فتاده |
|
اینک رسن برون آ تا در زمین نتاسی |
|
| |
ای نفس مطمنه اندر صفات حق رو |
|
اینک قبای اطلس تا کی در این پلاسی |
|
| |
گر من غزل نخوانم بشکافد او دهانم |
|
گوید طرب بیفزا آخر حریف کاسی |
|
| |
از بانگ طاس ماه بگرفته می‌گشاید |
|
ماهت منم گرفته بانگی زن ار تو طاسی |
|
| |
آدم ز سنبلی خورد کان عاقبت بریزد |
|
تو سنبل وصالی ایمن ز زخم داسی |
|
