| | | | | | |
| |
آن کیست آن آن کیست آن کو سینه را غمگین کند |
|
چون پیش او زاری کنی تلخ تو را شیرین کند |
|
| |
اول نماید مار کر آخر بود گنج گهر |
|
شیرین شهی کاین تلخ را در دم نکوآیین کند |
|
| |
دیوی بود حورش کند ماتم بود سورش کند |
|
وان کور مادرزاد را دانا و عالم بین کند |
|
| |
تاریک را روشن کند وان خار را گلشن کند |
|
خار از کفت بیرون کشد وز گل تو را بالین کند |
|
| |
بهر خلیل خویشتن آتش دهد افروختن |
|
وان آتش نمرود را اشکوفه و نسرین کند |
|
| |
روشن کن استارگان چاره گر بیچارگان |
|
بر بنده او احسان کند هم بند را تحسین کند |
|
| |
جمله گناه مجرمان چون برگ دی ریزان کند |
|
در گوش بدگویان خود عذر گنه تلقین کند |
|
| |
گوید بگو یا ذا الوفا اغفر لذنب قد هفا |
|
چون بنده آید در دعا او در نهان آمین کند |
|
| |
آمین او آنست کو اندر دعا ذوقش دهد |
|
او را برون و اندرون شیرین و خوش چون تین کند |
|
| |
ذوقست کاندر نیک و بد در دست و پا قوت دهد |
|
کاین ذوق زور رستمان جفت تن مسکین کند |
|
| |
با ذوق مسکین رستمی بی‌ذوق رستم پرغمی |
|
گر ذوق نبود یار جان جان را چه باتمکین کند |
|
| |
دل را فرستادم به گه کو تیز داند رفت ره |
|
تا سوی تبریز وفا اوصاف شمس الدین کند |
|
