| | | | | | |
|
آن یار غریب من آمد به سوی خانه |
|
امروز تماشا کن اشکال غریبانه |
|
|
یاران وفا را بین اخوان صفا را بین |
|
در رقص که بازآمد آن گنج به ویرانه |
|
|
ای چشم چمن میبین وی گوش سخن میچین |
|
بگشای لب نوشین ای یار خوش افسانه |
|
|
امروز می باقی بیصرفه ده ای ساقی |
|
از بحر چه کم گردد زین یک دو سه پیمانه |
|
|
پیمانه و پیمانه در باده دوی نبود |
|
خواهی که یکی گردد بشکن تو دو پیمانه |
|
|
من باز شکارم جان دربند مدارم جان |
|
زین بیش نمیباشم چون جغد به ویرانه |
|
|
قانع نشوم با تو صبر از دل من گم شد |
|
رو با دگری میگو من نشنوم افسانه |
|
|
من دانه افلاکم یک چند در این خاکم |
|
چون عدل بهار آمد سرسبز شود دانه |
|
|
تو آفت مرغانی زان دانه که میدانی |
|
یک مشت برافشانی ز انبار پر از دانه |
|
|
ای داده مرا رونق صد چون فلک ازرق |
|
ای دوست بگو مطلق این هست چنین یا نه |
|
|
بار دگر ای جان تو زنجیر بجنبان تو |
|
وز دور تماشا کن در مردم دیوانه |
|
|
خود گلشن بخت است این یا رب چه درخت است این |
|
صد بلبل مست این جا هر لحظه کند لانه |
|
|
جان گوش کشان آید دل سوی خوشان آید |
|
زیرا که بهار آمد شد آن دی بیگانه |
|