| | | | | | |
|
آه خجسته ساعتی که صنما به من رسی |
|
پاک و لطیف همچو جان صبحدمی به تن رسی |
|
|
آن سر زلف سرکشت گفته مرا که شب خوشت |
|
زین سفر چو آتشت کی تو بدین وطن رسی |
|
|
کی بود آفتاب تو در دل چون حمل رسد |
|
تا تو چو آب زندگی بر گل و بر سمن رسی |
|
|
همچو حسن ز دست غم جرعه زهر میکشم |
|
ای تریاق احمدی کی تو به بوالحسن رسی |
|
|
گر چه غمت به خون من چابک و تیز میرود |
|
هست امید جان که تو در غم دل شکن رسی |
|
|
جمله تو باشی آن زمان دل شده باشد از میان |
|
پاک شود بدن چو جان چون تو بدین بدن رسی |
|
|
چرخ فروسکل تو خوش ننگ فلک دگر مکش |
|
بوک به بوی طرهاش بر سر آن رسن رسی |
|
|
زن ز زنی برون شود مرد میان خون شود |
|
چون تو به حسن لم یزل بر سر مرد و زن رسی |
|
|
حسن تو پای درنهد یوسف مصر سر نهد |
|
مرده ز گور برجهد چون به سر کفن رسی |
|
|
لطف خیال شمس دین از تبریز در کمین |
|
طالب جان شوی چو دین تا به چه شکل و فن رسی |
|