دیوان شمس/آه که آن صدر سرا می‌ندهد بار مرا

by مولوی

	آه که آن صدر سرا می‌ندهد بار مرا			می‌نکند محرم جان محرم اسرار مرا
	نغزی و خوبی و فرش آتش تیز نظرش			پرسش همچون شکرش کرد گرفتار مرا
	گفت مرا مهر تو کو رنگ تو کو فر تو کو			رنگ کجا ماند و بو ساعت دیدار مرا
	غرقه جوی کرمم بنده آن صبحدمم			کان گل خوش بوی کشد جانب گلزار مرا
	هر که به جوبار بود جامه بر او بار بود			چند زیانست و گران خرقه و دستار مرا
	ملکت و اسباب کز این ماه رخان شکرین			هست به معنی چو بود یار وفادار مرا
	دستگه و پیشه تو را دانش و اندیشه تو را			شیر تو را بیشه تو را آهوی تاتار مرا
	نیست کند هست کند بی‌دل و بی‌دست کند			باده دهد مست کند ساقی خمار مرا
	ای دل قلاش مکن فتنه و پرخاش مکن			شهره مکن فاش مکن بر سر بازار مرا
	گر شکند پند مرا زفت کند بند مرا			بر طمع ساختن یار خریدار مرا
	بیش مزن دم ز دوی دو دو مگو چون ثنوی			اصل سبب را بطلب بس شد از آثار مرا