| | | | | | |
| |
از این تنگین قفس جانا پریدی |
|
وزین زندان طراران رهیدی |
|
| |
ز روی آینه گل دور کردی |
|
در آیینه بدیدی آنچ دیدی |
|
| |
خبرها می‌شنیدی زیر و بالا |
|
بر آن بالا ببین آنچ شنیدی |
|
| |
چو آب و گل به آب و گل سپردی |
|
قماش روح بر گردون کشیدی |
|
| |
ز گردش‌های جسمانی بجستی |
|
به گردش‌های روحانی رسیدی |
|
| |
بجستی ز اشکم مادر که دنیاست |
|
سوی بابای عقلانی دویدی |
|
| |
بخور هر دم می شیرینتر از جان |
|
به هر تلخی که بهر ما چشیدی |
|
| |
گزین کن هر چه می‌خواهی و بستان |
|
چو ما را بر همه عالم گزیدی |
|
| |
از این دیگ جهان رفتی چو حلوا |
|
به خوان آن جهان زیرا پزیدی |
|
| |
اگر چه بیضه خالی شد ز مرغت |
|
برون بیضه عالم پریدی |
|
| |
در این عالم نگنجی زین سپس تو |
|
همان سو پر که هر دم در مزیدی |
|
| |
خمش کن رو که قفل تو گشادند |
|
اجل بنمود قفلت را کلیدی |
|
