| | | | | | |
|
از جهت ره زدن راه درآرد مرا |
|
تا به کف رهزنان بازسپارد مرا |
|
|
آنک زند هر دمی راه دو صد قافله |
|
من چه زنم پیش او او به چه آرد مرا |
|
|
من سر و پا گم کنم دل ز جهان برکنم |
|
گر نفسی او به لطف سر بنخارد مرا |
|
|
او ره خوش میزند رقص بر آن میکنم |
|
هر دم بازی نو عشق برآرد مرا |
|
|
گه به فسوس او مرا گوید کنجی نشین |
|
چونک نشینم به کنج خود به درآرد مرا |
|
|
ز اول امروزم او میبپراند چو باز |
|
تا که چه گیرد به من بر کی گمارد مرا |
|
|
همت من همچو رعد نکته من همچو ابر |
|
قطره چکد ز ابر من چون بفشارد مرا |
|
|
ابر من از بامداد دارد از آن بحر داد |
|
تا که ز رعد و ز باد بر کی ببارد مرا |
|
|
چونک ببارد مرا یاوه ندارد مرا |
|
در کف صد گون نبات بازگذارد مرا |
|