| | | | | | |
|
از ما مشو ملول که ما سخت شاهدیم |
|
از رشک و غیرت است که در چادری شدیم |
|
|
روزی که افکنیم ز جان چادر بدن |
|
بینی که رشک و حسرت ماهیم و فرقدیم |
|
|
رو را بشو و پاک شو از بهر دید ما |
|
ور نی تو دور باش که ما شاهد خودیم |
|
|
آن شاهدی نهایم که فردا شود عجوز |
|
ما تا ابد جوان و دلارام و خوش قدیم |
|
|
آن چادر ار خلق شد شاهد کهن نشد |
|
فانی است عمر چادر و ما عمر بیحدیم |
|
|
چادر چو دید از آدم ابلیس کرد رد |
|
آدم نداش کرد تو ردی نه ما ردیم |
|
|
باقی فرشتگان به سجود اندرآمدند |
|
گفتند در سجود که بر شاهدی زدیم |
|
|
در زیر چادر است بتی کز صفات او |
|
ما را ز عقل برد و سجود اندرآمدیم |
|
|
اشکال گنده پیر ز اشکال شاهدان |
|
گر عقل ما نداند در عشق مرتدیم |
|
|
چه جای شاهد است که شیر خداست او |
|
طفلانه دم زدیم که با طفل ابجدیم |
|
|
با جوز و با مویز فریبند طفل را |
|
ور نی که ما چه لایق جوزیم و کنجدیم |
|
|
در خود و در زره چو نهان شد عجوزهای |
|
گوید که رستم صف پیکار امجدیم |
|
|
از کر و فر او همه دانند کو زن است |
|
ما چون غلط کنیم که در نور احمدیم |
|
|
ممن ممیز است چنین گفت مصطفی |
|
اکنون دهان ببند که بیگفت مرشدیم |
|
|
بشنو ز شمس مفخر تبریز باقیش |
|
زیرا تمام قصه از آن شاه نستدیم |
|