| | | | | | |
|
اسیر شیشه کن آن جنیان دانا را |
|
بریز خون دل آن خونیان صهبا را |
|
|
ربودهاند کلاه هزار خسرو را |
|
قبای لعل ببخشیده چهره ما را |
|
|
به گاه جلوه چو طاووس عقلها برده |
|
گشاده چون دل عشاق پر رعنا را |
|
|
ز عکسشان فلک سبز رنگ لعل شود |
|
قیاس کن که چگونه کنند دلها را |
|
|
درآورند به رقص و طرب به یک جرعه |
|
هزار پیر ضعیف بمانده برجا را |
|
|
چه جای پیر که آب حیات خلاقند |
|
که جان دهند به یک غمزه جمله اشیاء را |
|
|
شکرفروش چنین چست هیچ کس دیدهست |
|
سخن شناس کند طوطی شکرخا را |
|
|
زهی لطیف و ظریف و زهی کریم و شریف |
|
چنین رفیق بباید طریق بالا را |
|
|
صلا زدند همه عاشقان طالب را |
|
روان شوید به میدان پی تماشا را |
|
|
اگر خزینه قارون به ما فروریزند |
|
ز مغز ما نتوانند برد سودا را |
|
|
بیار ساقی باقی که جان جانهایی |
|
بریز بر سر سودا شراب حمرا را |
|
|
دلی که پند نگیرد ز هیچ دلداری |
|
بر او گمار دمی آن شراب گیرا را |
|
|
زهی شراب که عشقش به دست خود پختهست |
|
زهی گهر که نبودهست هیچ دریا را |
|
|
ز دست زهره به مریخ اگر رسد جامش |
|
رها کند به یکی جرعه خشم و صفرا را |
|
|
تو ماندهای و شراب و همه فنا گشتیم |
|
ز خویشتن چه نهان میکنی تو سیما را |
|
|
ولیک غیرت لالاست حاضر و ناظر |
|
هزار عاشق کشتی برای لالا را |
|
|
به نفی لا لا گوید به هر دمی لالا |
|
بزن تو گردن لا را بیار الا را |
|
|
بده به لالا جامی از آنک میدانی |
|
که علم و عقل رباید هزار دانا را |
|
|
و یا به غمزه شوخت به سوی او بنگر |
|
که غمزه تو حیاتیست ثانی احیا را |
|
|
به آب ده تو غبار غم و کدورت را |
|
به خواب درکن آن جنگ را و غوغا را |
|
|
خدای عشق فرستاد تا در او پیچیم |
|
که نیست لایق پیچش ملک تعالی را |
|
|
بماند نیم غزل در دهان و ناگفته |
|
ولی دریغ که گم کردهام سر و پا را |
|
|
برآ بتاب بر افلاک شمس تبریزی |
|
به مغز نغز بیارای برج جوزا را |
|