| | | | | | |
|
امیر دل همیگوید تو را گر تو دلی داری |
|
که عاشق باش تا گیری ز نان و جامه بیزاری |
|
|
تو را گر قحط نان باشد کند عشق تو خبازی |
|
وگر گم گشت دستارت کند عشق تو دستاری |
|
|
ببین بینان و بیجامه خوش و طیار و خودکامه |
|
ملایک را و جانها را بر این ایوان زنگاری |
|
|
چو زین لوت و از این فرنی شود آزاد و مستغنی |
|
پی ملکی دگر افتد تو را اندیشه و زاری |
|
|
وگر دربند نان مانی بیاید یار روحانی |
|
تو را گوید که یاری کن نیاری کردنش یاری |
|
|
عصای عشق از خارا کند چشمه روان ما را |
|
تو زین جوع البقر یارا مکن زین بیش بقاری |
|
|
فروریزد سخن در دل مرا هر یک کند لابه |
|
که اول من برون آیم خمش مانم ز بسیاری |
|
|
الا یا صاحب الدار رایت الحسن فی جاری |
|
فاوقد بیننا نارا یطفی نوره ناری |
|
|
چو من تازی همیگویم به گوشم پارسی گوید |
|
مگر بدخدمتی کردم که رو این سو نمیآری |
|
|
نکردی جرم ای مه رو ولی انعام عام او |
|
به هر باغی گلی سازد که تا نبود کسی عاری |
|
|
غلامان دارد او رومی غلامان دارد او زنگی |
|
به نوبت روی بنماید به هندو و به ترکاری |
|
|
غلام رومیش شادی غلام زنگیش انده |
|
دمی این را دمی آن را دهد فرمان و سالاری |
|
|
همه روی زمین نبود حریف آفتاب و مه |
|
به شب پشت زمین روشن شود روی زمین تاری |
|
|
شب این روز آن باشد فراق آن وصال این |
|
قدح در دور میگردد ز صحتها و بیماری |
|
|
گرت نبود شبی نوبت مبر گندم از این طاحون |
|
که بسیار آسیا بینی که نبود جوی او جاری |
|
|
چو من قشر سخن گفتم بگو ای نغز مغزش را |
|
که تا دریا بیاموزد درافشانی و درباری |
|