| | | | | | |
|
انا فتحنا عینکم فاستبصروا الغیب البصر |
|
انا قضینا بینکم فاستبشروا بالمنتصر |
|
|
باد صبا ای خوش خبر مژده بیاور دل ببر |
|
جانم فدات ای مژده ور بستان تو جانم ماحضر |
|
|
شمشیرها جوشن شود ویرانهها گلشن شود |
|
چشم جهان روشن شود چون از تو آید یک نظر |
|
|
ای قهر بیدندان شده وی لطف صد چندان شده |
|
جان و جهان خندان شده چون داد جانها را ظفر |
|
|
هر کس که دیدت ای ضیا وان حضرت باکبریا |
|
بادا ورا شرم از خدا گر او بلافد از هنر |
|
|
نگذاشت شیر بیشهای از هست ما یک ریشهای |
|
الا که نیم اندیشهای در روز و شب هجران شمر |
|
|
ای آفرین بر روی شه کز وی خجل شد روی مه |
|
کوران به دیده گفته خه بشنوده لطفش گوش کر |
|
|
از عشق آن سلطان من وان دارو و درمان من |
|
کی سیر گردد جان من در جان من جوع البقر |
|
|
ان کان عیشا قد هجر و اختل عقلی من سهر |
|
والله روحی ما نفر والله روحی ما کفر |
|
|
من ابروش او ماه وش او روز و من همچو شبش |
|
او جان و من چون قالبش حیران از آن خوبی و فر |
|
|
آه از دعا بیسامعی جرم و گنه بیشافعی |
|
درد و الم بینافعی رویم چو زر بیسیمبر |
|
|
کی باشد آن در سفته من الحمدلله گفته من |
|
مستطرب و خوش خفته من در سایههای آن شجر |
|
|
تا دیدمی جانان خود من جویمی درمان خود |
|
که گویمش هجران خود بنمایمش خون جگر |
|
|
ای گوهر بحر بقا چون حق تو بس پنهان لقا |
|
مخدوم شمس الدین را تبریز شهر و مشتهر |
|