| | | | | | |
|
اندر میان جمع چه جان است آن یکی |
|
یک جان نخوانمش که جهان است آن یکی |
|
|
سوگند میخورم به جمال و کمال او |
|
کز چشم خویش هم پنهان است آن یکی |
|
|
بر فرق خاک آب روان کرد عشق او |
|
در باغ عشق سرو روان است آن یکی |
|
|
جمله شکوفهاند اگر میوه است او |
|
جمله قراضهاند چو کان است آن یکی |
|
|
دل موج میزند ز صفاتش ولی خموش |
|
زیرا فزون ز شرح و بیان است آن یکی |
|
|
روزی که او بزاد زمین و زمان نبود |
|
بالاتر از زمین و زمان است آن یکی |
|
|
قفلی است بر دهان من از رشک عاشقان |
|
تا من نگویم این که فلان است آن یکی |
|
|
هر دم که کنج چشمم بر روی او فتد |
|
گویم که ای خدای چه سان است آن یکی |
|
|
گر چشم درد نیست تو را چشم باز کن |
|
زیرا چو آفتاب عیان است آن یکی |
|
|
پیشش تو سجده میکن تا پادشا شوی |
|
زیرا که پادشاه نشان است آن یکی |
|
|
گر صد هزار خلق تو را رهزند که نیست |
|
اندر گمان مباش که آن است آن یکی |
|
|
گفتم به شمس مفخر تبریز بنگرش |
|
گفتا عجب مدار چنان است آن یکی |
|