دیوان شمس/اندک اندک جمع مستان می‌رسند
| اندک اندک جمع مستان می‌رسند | اندک اندک می پرستان می‌رسند | |||||
| دلنوازان نازنازان در ره اند | گلعذاران از گلستان می‌رسند | |||||
| اندک اندک زین جهان هست و نیست | نیستان رفتند و هستان می‌رسند | |||||
| جمله دامن‌های پر زر همچو کان | از برای تنگدستان می‌رسند | |||||
| لاغران خسته از مرعای عشق | فربهان و تندرستان می‌رسند | |||||
| جان پاکان چون شعاع آفتاب | از چنان بالا به پستان می‌رسند | |||||
| خرم آن باغی که بهر مریمان | میوه‌های نو زمستان می‌رسند | |||||
| اصلشان لطفست و هم واگشت لطف | هم ز بستان سوی بستان می‌رسند | |||||