| | | | | | |
| |
اندیشه را رها کن اندر دلش مگیر |
|
زیرا برهنه‌ای تو و اندیشه زمهریر |
|
| |
اندیشه می‌کنی که رهی از زحیر و رنج |
|
اندیشه کردن آمد سرچشمه زحیر |
|
| |
ز اندیشه‌ها برون دان بازار صنع را |
|
آثار را نظاره کن ای سخره اثیر |
|
| |
آن کوی را نگر که پرد زو مصورات |
|
وان جوی را کز او شد گردنده چرخ پیر |
|
| |
گلگونه‌ای کز اوست رخ دلبران چو گل |
|
سرفتنه‌ای کز اوست رخ عاشقان زریر |
|
| |
خوش از عدم همی‌پرد این صد هزار مرغ |
|
از یک کمان همی‌جهد این صد هزار تیر |
|
| |
بی‌چون و بی‌چگونه برون از رسوم و فهم |
|
بی‌دست می‌سریشد در غیب صد خمیر |
|
| |
بی‌آتشی تنور دل و معده‌ها فروخت |
|
نان بر دکان نهاده و خباز ما ستیر |
|
| |
از لوح خاک ساده دهد صد هزار نقش |
|
وز جوش خون ماده دهد صد هزار شیر |
|
| |
شییء اللهی بگفتی و آمد ز چرخ بانگ |
|
زنبیل برگشا که عطا آمد ای فقیر |
|
| |
زفت آمد آن نواله و زنبیل را درید |
|
از مطبخ خدای نیاید صله حقیر |
|
| |
آن کس که من و سلوی بفرستد از هوا |
|
و آنک از شکاف کوه برون می‌کشد بعیر |
|
| |
وان کو ز آب نطفه برآرد تهمتنی |
|
وان کو ز خواب خفته گشاید ره مطیر |
|
| |
اندر عدم نماید هر لحظه صورتی |
|
تا این خیالیان بشتابند در مسیر |
|
| |
فرمان کنم چو گفت خمش من خمش کنم |
|
خود شرح این بگوید یک روز آن امیر |
|
