| | | | | | |
|
وحی چه بیرنگ و بینشان که منم |
|
کی ببینی مرا چنان که منم |
|
|
گفتی اسرار در میان آور |
|
کو میان اندر این میان که منم |
|
|
کی شود این روان من ساکن
|
|
این چنین ساکن روان که منم |
|
|
بحر من غرقه گشت هم در خویش
|
|
بوالعجب بحر بیکران که منم |
|
|
این جهان و آن جهان مرا مطلب
|
|
کاین دو گم شد در آن جهان که منم |
|
|
فارغ از سودم و زیان چو عدم |
|
طرفه بیسود و بیزیان که منم |
|
|
گفتم ای جان تو عین مایی گفت |
|
عین چه بود در این عیان که منم |
|
|
گفتم آنی بگفتهای خموش |
|
در زبان نامدهست آنچنان که منم |
|
|
گفتم اندر زبان چو درنامد
|
|
اینت گویای بیزبان که منم |
|
|
میشدم در فنا چو مه بیپا |
|
اینت بیپای پادوان که منم |
|
|
بانگ آمد چه میدوی بنگر
|
|
در چنین ظاهر نهان که منم |
|
|
شمس تبریز را چو دیدم من
|
|
نادره بحر و گنج و کان که منم |
|