| | | | | | |
|
اگر خواهی مرا می در هوا کن |
|
وگر سیری ز من رفتم رها کن |
|
|
نیم قانع به یک جام و به صد جام |
|
دوساله پیش تو دارم قضا کن |
|
|
بده می گر ننوشم بر سرم ریز |
|
وگر نیکو نگفتم ماجرا کن |
|
|
من از قندم مرا گویی ترش شو |
|
تو ماشی را بگیر و لوبیا کن |
|
|
سر خم را به کهگل هین مبندا |
|
دل خم را برآور دلگشا کن |
|
|
مرا چون نی درآوردی به ناله |
|
چو چنگم خوش بساز و بانوا کن |
|
|
اگر چه می زنی سیلیم چون دف |
|
که آوازی خوشی داری صدا کن |
|
|
چو دف تسلیم کردم روی خود را |
|
بزن سیلی و رویم را قفا کن |
|
|
همیزاید ز دف و کف یک آواز |
|
اگر یک نیست از همشان جدا کن |
|
|
حریف آن لبی ای نی شب و روز |
|
یکی بوسه پی ما اقتضا کن |
|
|
تو بوسه بارهای و جمله خواری |
|
نگیری پند اگر گویم سخا کن |
|
|
شدی ای نی شکر ز افسون آن لب |
|
ز لب ای نیشکر رو شکرها کن |
|
|
نه شکر است این نوای خوش که داری |
|
نوای شکرین داری ادا کن |
|
|
خموش از ذکر نی می باش یکتا |
|
که نی گوید که یکتا را دو تا کن |
|