دیوان شمس/اگر درآید ناگه صنم زهی اقبال
| اگر درآید ناگه صنم زهی اقبال | چو در بتان زند آتش بتم زهی اقبال | |||||
| چنانک دی ز جمالش هزار توبه شکست | اگر رسد عجب امروز هم زهی اقبال | |||||
| نشسته‌اند در اومید او قطار قطار | اگر ز لطف نماید کرم زهی اقبال | |||||
| میان لشکر هجران که تیغ در تیغست | سپاه وصل برآرد علم زهی اقبال | |||||
| هزار گل بنماید که خار مست شود | هزار خنده برآرد ز غم زهی اقبال | |||||
| به رغم حرص شکم خوار خوان نهد با دل | هزار کاسه کشد بی‌شکم زهی اقبال | |||||
| چو عشق دست برآرد سبک شود قالب | دود بگرد فلک بی‌قدم زهی اقبال | |||||
| چو صبحدم برسد شاه شمس تبریزی | چو آفتاب جهان بی‌حشم زهی اقبال | |||||