| | | | | | |
|
اگر زمین و فلک را پر از سلام کنیم |
|
وگر سگان تو را فرش سیم خام کنیم |
|
|
وگر همای تو را هر سحر که می آید |
|
ز جان و دیده و دل حلقههای دام کنیم |
|
|
وگر هزار دل پاک را به هر سر راه |
|
به دست نامه پرخون به تو پیام کنیم |
|
|
وگر چو نقره و زر پاک و خالص از پی تو |
|
میان آتش تو منزل و مقام کنیم |
|
|
به ذات پاک منزه که بعد این همه کار |
|
به هر طرف نگرانیم تا کدام کنیم |
|
|
قرار عاقبت کار هم بر این افتاد |
|
که خویش را همه حیران و خیره نام کنیم |
|
|
و آنگهی که رسد بادههای حیرانان |
|
ز شیشه خانه دل صد هزار جام کنیم |
|
|
چو سیمبر به صفا تنگمان به بر گیرد |
|
فلک که کره تند است ماش رام کنیم |
|
|
چو مغز روح از آن بادهها به جوش آید |
|
چهار حد جهان را به تک دو گام کنیم |
|
|
ز شمس تبریز انگشتری چو بستانیم |
|
هزار خسرو تمغاج را غلام کنیم |
|