| | | | | | |
|
اگر مرا تو ندانی بپرس از شب تاری |
|
شبست محرم عاشق گواه ناله و زاری |
|
|
چه جای شب که هزاران نشانه دارد عاشق |
|
کمینه اشک و رخ زرد و لاغری و نزاری |
|
|
چو ابر ساعت گریه چو کوه وقت تحمل |
|
چو آب سجده کنان و چو خاک راه به خواری |
|
|
ولیک این همه محنت به گرد باغ چو خاری |
|
درون باغ گلستان و یار و چشمه جاری |
|
|
چو بگذری تو ز دیوار باغ و در چمن آیی |
|
زبان شکر گزاری سجود شکر بیاری |
|
|
که شکر و حمد خدا را که برد جور خزان را |
|
شکفته گشت زمین و بهار کرد بهاری |
|
|
هزار شاخ برهنه قرین حله گل شد |
|
هزار خار مغیلان رهیده گشت ز خاری |
|
|
حلاوت غم معشوق را چه داند عاقل |
|
چو جولهست نداند طریق جنگ و سواری |
|
|
برادر و پدر و مادر تو عشاقند |
|
که جمله یک شدهاند و سرشتهاند ز یاری |
|
|
نمک شود چو درافتد هزار تن به نمکدان |
|
دوی نماند در تن چه مرغزی چه بخاری |
|
|
مکش عنان سخن را به کودنی ملولان |
|
تو تشنگان ملک بین به وقت حرف گزاری |
|