| | | | | | |
|
اگر چه لطیفی و زیبالقایی |
|
به جان بقا رو ز جان هوایی |
|
|
هوا گاه سردست و گه گرم و سوزان |
|
وفا زو چه جویی ببین بیوفایی |
|
|
بدن را قفص دان و جان مرغ پران |
|
قفص حاضر آمد تو جانا کجایی |
|
|
در آفاق گردون زمانی پریدی |
|
گذشتی بدان شه که او را سزایی |
|
|
جهان چون تو مرغی ندید و نبیند |
|
که هم فوق بامی و هم در سرایی |
|
|
گهی پا زنی بر سر تاجداران |
|
گهی درروی در پلاس گدایی |
|
|
گهی آفتابی بتابی جهان را |
|
گهی همچو برقی زمانی نپایی |
|
|
تو کان نباتی و دلها چو طوطی |
|
تو صحرای سبزی و جانها چرایی |
|
|
از اینها گذشتم مبر سایه از ما |
|
که در باغ دولت گل و سرو مایی |
|
|
اگر بر دل ما دو صد قفل باشد |
|
کلیدی فرستی و در را گشایی |
|
|
درآ در دل ما که روشن چراغی |
|
درآ در دو دیده که خوش توتیایی |
|
|
اگر لشکر غم سیاهی درآرد |
|
تو خورشید رزمی و صاحب لوایی |
|
|
شدم در گلستان و با گل بگفتم |
|
جهاز از کی داری که لعلین قبایی |
|
|
مرا گفت بو کن به بو خود شناسی |
|
چو مجنون عشقی و صاحب صفایی |
|
|
چو مجنون بیامد به وادی لیلی |
|
که یابد نسیمش ز باد صبایی |
|
|
بگفتند لیلی شما را بقا باد |
|
ببین بر تبارش لباس عزایی |
|
|
پس آن تلخکامه بدرید جامه |
|
بغلطید در خون ز بیدست و پایی |
|
|
همیکوفت سر را به هر سنگ و هر در |
|
بسی کرد نوحه بسی دست خایی |
|
|
همیکوفت بر سر که تاجت کجا شد |
|
همیکوفت بر دل که صید بلایی |
|
|
درازست قصه تو خود این بدانی |
|
تپشهای ماهی ز بیاستقایی |
|
|
چو با خویش آمد بپرسید مجنون |
|
که گورش نشان ده که بادش فضایی |
|
|
بگفتند شب بود و تاریک و گم شد |
|
بس افتد از اینها ز س القضایی |
|
|
ندا کرد مجنون قلاوز دارم |
|
مرا بوی لیلی کند ره نمایی |
|
|
چو یعقوب وقتم یقین بوی یوسف |
|
ز صدساله راهم رساند دوایی |
|
|
مشام محمد به ما داد صله |
|
کشیم از یمن خوش نسیم خدایی |
|
|
ز هر گور کف کف همیبرد خاکی |
|
به بینی و میجست از آن مشک سایی |
|
|
مثال مریدی که او شیخ جوید |
|
کشد از دهانها دم اولیایی |
|
|
بجو بوی حق از دهان قلندر |
|
به جد چون بجویی یقین محرم آیی |
|
|
ز جرعهست آن بو نه از خاک تیره |
|
که در خاک افتاد جرعه ولایی |
|
|
به مجنون تو بازآ و این را رها کن |
|
که شد خیره چشمم ز شمس ضیایی |
|
|
ضعیفست در قرص خورشید چشمم |
|
ولی مه دهد بر شعاعش گوایی |
|
|
کجا عشق ذوالنون کجا عشق مجنون |
|
ولی این نشانست از کبریایی |
|
|
چو موسی که نگرفت پستان دایه |
|
که با شیر مادر بدش آشنایی |
|
|
ز صد گور بو کرد مجنون و بگذشت |
|
که در بوشناسی بدش اوستایی |
|
|
چراغیست تمییز در سینه روشن |
|
رهاند تو را از فریب و دغایی |
|
|
بیاورد بویش سوی گور لیلی |
|
بزد نعره و اوفتاد آن فنایی |
|
|
همان بو شکفتش همان بو بکشتش |
|
به یک نفخه حشری به یک نفخه لایی |
|
|
به لیلی رسید او به مولی رسد جان |
|
زمین شد زمینی سما شد سمایی |
|
|
شما را هوای خدای است لیکن |
|
خدا کی گذارد شما را شمایی |
|
|
گروهی ز پشه که جویند صرصر |
|
بود جذب صرصر که کرد اقتضایی |
|
|
که صرصر به پشه دل شیر بخشد |
|
رهاند ز خویشش به حسن الجزایی |
|
|
بیان کردمی رونق لاله زارش |
|
ولی برنتابد دل لالکایی |
|
|
چمن خود بگوید تو را بیزبانی |
|
صلا در چمن رو که اصل صلایی |
|