| | | | | | |
| |
این چه چتر است این که بر ملک ابد برداشتی |
|
یادآوری جهان را ز آنک در سر داشتی |
|
| |
زلف کفر و روی ایمان را چرا درساختی |
|
ز آنک قصد ممن و ترسا و کافر داشتی |
|
| |
جان همی‌تابید از نور جلالت موج موج |
|
ز آنک تو در بحر جان دریا و گوهر داشتی |
|
| |
پیش حیرتگاه عشقت جمله شیران در طلب |
|
بس که لرزیدند و افتادند و تو برداشتی |
|
| |
هم تو جان را گاه مسکین و اسیر انداختی |
|
هم تواش سلطان و شاهنشاه و سنجر داشتی |
|
| |
صد هزاران را میان آب دریا سوختی |
|
صد هزاران را میان آتشی تر داشتی |
|
| |
در یکی جسم طلسم آدمی اندر نهان |
|
ای بسی خورشید و ماه و چرخ و اختر داشتی |
|
| |
در چنین جسم چو تابوتی میان خون و خاک |
|
این شهید روح را هر لحظه خوشتر داشتی |
|
| |
آفتابا پیش تو هر ذره‌ای کو شکر کرد |
|
مر دهان شکر او را پر ز شکر داشتی |
|
| |
از نمک‌های حیاتت این وجود مرده را |
|
تازه و خوش بو چو ورد و مشک و عنبر داشتی |
|
| |
شمس تبریزی ز عشقت من همه زر می‌زنم |
|
ز آنک تو بالا و پست عشق پرزر داشتی |
|
