| | | | | | |
| |
این کبوتربچه هم عزم هوا کرد و پرید |
|
چون صفیری و ندایی ز سوی غیب شنید |
|
| |
آن مراد همه عالم چه فرستاد رسول |
|
که بیا جانب ما چون نپرد جان مرید |
|
| |
بپرد جانب بالا چو چنان بال بیافت |
|
بدرد جامه تن را چو چنان نامه رسید |
|
| |
چه کمندست که پر می‌کشد این جان‌ها را |
|
چه ره است آن ره پنهان که از آن راه کشید |
|
| |
رحمتش نامه فرستاد که این جا بازآ |
|
که در آن تنگ قفص جان تو بسیار طپید |
|
| |
لیک در خانه بی‌در تو چو مرغی بی‌پر |
|
این کند مرغ هوا چونک به چستی افتید |
|
| |
بی قراریش گشاید در رحمت آخر |
|
بر در و سقف همی‌کوب پر اینست کلید |
|
| |
تا نخوانیم ندانی تو ره واگشتن |
|
که ره از دعوت ما گردد بر عقل بدید |
|
| |
هر چه بالا رود ار کهنه بود نو گردد |
|
هر نوی کید این جا شود از دهر قدید |
|
| |
هین خرامان رو در غیب سوی پس منگر |
|
فی امان الله کان جا همه سودست و مزید |
|
| |
هله خاموش برو جانب ساقی وجود |
|
که می پاک ویت داد در این جام پلید |
|
