| | | | | | |
|
ای آن که بر اسب بقا از دیر فانی میروی |
|
دانا و بینای رهی آن سو که دانی میروی |
|
|
بیهمره جسم و عرض بیدام و دانه و بیغرض |
|
از تلخکامی میرهی در کامرانی میروی |
|
|
نی همچو عقل دانه چین نی همچو نفس پر ز کین |
|
نی روح حیوان زمین تو جان جانی میروی |
|
|
ای چون فلک دربافتهای همچو مه درتافته |
|
از ره نشانی یافته در بینشانی میروی |
|
|
ای غرقه سودای او ای بیخود از صهبای او |
|
از مدرسه اسمای او اندر معانی میروی |
|
|
ای خوی تو چون آب جو داده زمین را رنگ و بو |
|
تا کس نپندارد که تو بیارمغانی میروی |
|
|
کو سایه منصور حق تا فاش فرماید سبق |
|
کز مستعینی میرهی در مستعانی میروی |
|
|
شب کاروانها زین جهان بر میرود تا آسمان |
|
تو خود به تنهایی خود صد کاروانی میروی |
|
|
ای آفتاب آن جهان در ذرهای چونی نهان |
|
وی پادشاه شه نشان در پاسبانی میروی |
|
|
ای بس طلسمات عجب بستی برون از روز و شب |
|
تا چشم پندارد که تو اندر مکانی میروی |
|
|
ای لطف غیبی چند تو شکل بهاری میشوی |
|
وی عدل مطلق چند تو اندر خزانی میروی |
|
|
آخر برون آ زین صور چادر برون افکن ز سر |
|
تا چند در رنگ بشر در گله بانی میروی |
|
|
ای ظاهر و پنهان چو جان وی چاکر و سلطان چو جان |
|
کی بینمت پنهان چو جان در بیزبانی میروی |
|