| | | | | | |
|
ای باغبان ای باغبان آمد خزان آمد خزان |
|
بر شاخ و برگ از درد دل بنگر نشان بنگر نشان |
|
|
ای باغبان هین گوش کن ناله درختان نوش کن |
|
نوحه کنان از هر طرف صد بیزبان صد بیزبان |
|
|
هرگز نباشد بیسبب گریان دو چشم و خشک لب |
|
نبود کسی بیدرد دل رخ زعفران رخ زعفران |
|
|
حاصل درآمد زاغ غم در باغ و می کوبد قدم |
|
پرسان به افسوس و ستم کو گلستان کو گلستان |
|
|
کو سوسن و کو نسترن کو سرو و لاله و یاسمن |
|
کو سبزپوشان چمن کو ارغوان کو ارغوان |
|
|
کو میوهها را دایگان کو شهد و شکر رایگان |
|
خشک است از شیر روان هر شیردان هر شیردان |
|
|
کو بلبل شیرین فنم کو فاخته کوکوزنم |
|
طاووس خوب چون صنم کو طوطیان کو طوطیان |
|
|
خورده چو آدم دانهای افتاده از کاشانهای |
|
پریده تاج و حله شان زین افتنان زین افتنان |
|
|
گلشن چو آدم مستضر هم نوحه گر هم منتظر |
|
چون گفتشان لا تقنطوا ذو الامتنان ذو الامتنان |
|
|
جمله درختان صف زده جامه سیه ماتم زده |
|
بیبرگ و زار و نوحه گر زان امتحان زان امتحان |
|
|
ای لک لک و سالار ده آخر جوابی بازده |
|
در قعر رفتی یا شدی بر آسمان بر آسمان |
|
|
گفتند ای زاغ عدو آن آب بازآید به جو |
|
عالم شود پررنگ و بو همچون جنان همچون جنان |
|
|
ای زاغ بیهوده سخن سه ماه دیگر صبر کن |
|
تا دررسد کوری تو عید جهان عید جهان |
|
|
ز آواز اسرافیل ما روشن شود قندیل ما |
|
زنده شویم از مردن آن مهر جان آن مهر جان |
|
|
تا کی از این انکار و شک کان خوشی بین و نمک |
|
بر چرخ پرخون مردمک بی نردبان بی نردبان |
|
|
میرد خزان همچو دد بر گور او کوبی لگد |
|
نک صبح دولت می دمد ای پاسبان ای پاسبان |
|
|
صبحا جهان پرنور کن این هندوان را دور کن |
|
مر دهر را محرور کن افسون بخوان افسون بخوان |
|
|
ای آفتاب خوش عمل بازآ سوی برج حمل |
|
نی یخ گذار و نی وحل عنبرفشان عنبرفشان |
|
|
گلزار را پرخنده کن وان مردگان را زنده کن |
|
مر حشر را تابنده کن هین العیان هین العیان |
|
|
از حبس رسته دانهها ما هم ز کنج خانهها |
|
آورده باغ از غیبها صد ارمغان صد ارمغان |
|
|
گلشن پر از شاهد شود هم پوستین کاسد شود |
|
زاینده و والد شود دور زمان دور زمان |
|
|
لک لک بیاید با یدک بر قصر عالی چون فلک |
|
لک لک کنان کالملک لک یا مستعان یا مستعان |
|
|
بلبل رسد بربط زنان وان فاخته کوکوکنان |
|
مرغان دیگر مطرب بخت جوان بخت جوان |
|
|
من زین قیامت حاملم گفت زبان را می هلم |
|
می ناید اندیشه دلم اندر زبان اندر زبان |
|
|
خاموش و بشنو ای پدر از باغ و مرغان نو خبر |
|
پیکان پران آمده از لامکان از لامکان |
|