| | | | | | |
|
ای بس فراز و شیب که کردم طلب گری |
|
گه لوح دل بخواندم و گه نقش کافری |
|
|
گه در زمین خدمت چون خاک ره شدم |
|
بر چرخ روح گاه دویدم باختری |
|
|
گم گشته از خود و دل و دلبر هزار بار |
|
گه سر دل بجسته و گه سر دلبری |
|
|
بر کوه طور طالب ارنی کلیم وار |
|
وز خلق دررمیده به عالم چو سامری |
|
|
در وادیی رسیدم کان جا نبرد بوی |
|
نی معجز و کرامت و نی مکر و ساحری |
|
|
وادی ز بوی دوست مرا رهبری شده |
|
کان بو نه مشک دارد نی زلف عنبری |
|
|
آن جا نتان دویدن ای دوست بر قدم |
|
پر نیز میبسوزد گر ز آنک میپری |
|
|
کز گرم و سرد و خشک و تر است این نهاد حس |
|
وین چار مرغ هست از این باغ عنصری |
|
|
آن جا بپر دوست که روید ز بوی دوست |
|
پری و گر نه زرد درافتی به شش دری |
|
|
ای کامل کمال کز این سو تو کاملی |
|
زان سو که سوی نیست حذر کن که قاصری |
|
|
آن مرغ خاکیی که به خشکی کمال داشت |
|
در بحر عاجز آمد و رسوا شد از تری |
|
|
با آنک بر و بحر یکی جنس و یک فنند |
|
هر یک به حس درآید چونشان درآوری |
|
|
صد بر و بحر و چرخ و فلک در فضای غیب |
|
در پا فتاده باشد چون نقش سرسری |
|
|
زین بر و بحر آن رسد آن سو که او ز عشق |
|
گردد هزار بار از این هر دو او بری |
|
|
حقا به ذات پاک خداوند هر کی هست |
|
از تیغ غیب سر نبرد گر برد سری |
|
|
در آتش خلیل کجا آید آن خسی |
|
کو خشک شد ز عشق دلارام آزری |
|
|
جان خلیل عشق به شادی و خرمی |
|
در آتش آ چو زر که ز هر غش طاهری |
|
|
گر محو مینمایی در دودمان حس |
|
در عشق آتشین دلارام ظاهری |
|
|
این عشق همچو آتش بر جمله قاهر است |
|
تو بس عجایبی که بر آتش تو قادری |
|
|
هر چند کوشد آتش تا تو سیه شوی |
|
بر رغم او لطیف و شریفی و احمری |
|
|
دانم که پرتو نظری داری از شهی |
|
چشم و چراغ غیب به شاهی و سروری |
|
|
بر خار خشک گر نظری افکند ز لطف |
|
پیدا شود ز خار دو صد گونه عبهری |
|
|
نی خود اگر به محو و عدم غمزهای کند |
|
ظاهر شود ز نیست دل و دیده پروری |
|
|
در لطف و در نوازش آن شه نگاه کن |
|
ای تیغ هجر چند زنی زخم خنجری |
|
|
نی نی خود از نوازش او تند شد فراق |
|
کز یک نهاله آمد این لطف و قاهری |
|
|
گر خوگری به لطف نباشد دل مرا |
|
او کی فراق داند در دور دایری |
|
|
حنجر غذا خورد ز غذا رست حنجرش |
|
پس او غذا دهد به غذا رسم حنجری |
|
|
این جمله من بگفتم و القاب شمس دین |
|
از رشک کرده در غم تبریز ساتری |
|
|
آن است اصل و قصد و غرض زین همه حدیث |
|
لیکن مزاد نیست که من رام یشتری |
|