| | | | | | |
|
ای تو ترش کرده رو تا که بترسانیم |
|
بسته شکرخنده را تا که بگریانیم |
|
|
ترش نگردم از آنک از تو همه شکرم |
|
گریه نصیب تن است من گهر جانیم |
|
|
در دل آتش روم تازه و خندان شوم |
|
همچو زر سرخ از آنک جمله زر کانیم |
|
|
در دل آتش اگر غیر تو را بنگرم |
|
دار مرا سنگسار ز آنچ من ارزانیم |
|
|
هیچ نشینم به عیش هیچ نخیزم به پا |
|
جز تو که برداریم جز تو که بنشانیم |
|
|
این دل من صورتی گشت و به من بنگرید |
|
بوسه همیداد دل بر سر و پیشانیم |
|
|
گفتم ای دل بگو خیر بود حال چیست |
|
تو نه که نوری همه من نه که ظلمانیم |
|
|
ور تو منی من توام خیرگی از خود ز چیست |
|
مست بخندید و گفت دل که نمیدانیم |
|
|
رو مطلب تو محال نیست زبان را مجال |
|
سوره کهفم که تو خفته فروخوانیم |
|
|
زود بر او درفتاد صورت من پیش دل |
|
گفت بگو راست ای صادق ربانیم |
|
|
گفت که این حیرت از منظر شمس حق است |
|
مفخر تبریزیان آنک در او فانیم |
|