| | | | | | |
|
ای تو ملول از کار من من تشنه تر هر ساعتی |
|
آخر چه کم گردد ز تو کز تو برآید حاجتی |
|
|
بر تو زیانی کی شود از تو عدم گر شیء شود |
|
معدوم یابد خلعتی گیرد ز هستی رایتی |
|
|
یا مستحق مرحمت یابد مقام و مرتبت |
|
برخواند اندر مکتبت از لوح محفوظ آیتی |
|
|
ای رحمه للعالمین بخشی ز دریای یقین |
|
مر خاکیان را گوهری مر ماهیان را راحتی |
|
|
موجش گهی گوهر دهد لطفش گهی کشتی کشد |
|
چندین خلایق اندر او مر هر یکی را حالتی |
|
|
خود پیشتر اجزای او در سجده همچون شاکران |
|
وز بهر خدمت موج او گه گه نماید قامتی |
|
|
در پیش دریای نهان این هفت دریای جهان |
|
چون واهب اندر بخششی چون راهب اندر طاعتی |
|
|
دریای پرمرجان ما عمر دراز و جان ما |
|
پس عمر ما بیحد بود ما را نباشد غایتی |
|
|
ای قطره گر آگه شوی با سیلها همره شوی |
|
سیلت سوی دریا برد پیشت نباشد آفتی |
|
|
ور سرکشی غافل شوی آن سیل عشق مستوی |
|
گوش تو گیرد میکشد کو بر تو دارد رافتی |
|
|
مستفعلن مستفعلن اکنون شکر پنهان کنم |
|
کز غیب جوقی طوطیان آورده اندم غارتی |
|
|
شکر نگر تو نو به نو آواز خاییدن شنو |
|
نی این شکر را صورتی نی طوطیان را آلتی |
|
|
دارد خدا قندی دگر کان ناید اندر نیشکر |
|
طوطی و حلقوم بشر آن را ندارد طاقتی |
|
|
چون شمس تبریزی که او گنجا ندارد در فلک |
|
کان مطلع خورشید او دارد عجایب ساحتی |
|