دیوان شمس/ای جان لطیف و ای جهانم
| ای جان لطیف و ای جهانم | از خواب گرانت برجهانم | |||||
| بی‌شرم و حیا کنم تقاضا | دانی که غریم بی‌امانم | |||||
| گر بر دل تو غبار بینم | از اشک خودش فرونشانم | |||||
| ای گلبن جان برای مجلس | بگرفته امت که گل فشانم | |||||
| یک بوسه بده که اندر این راه | من باج عقیق می ستانم | |||||
| بسیار شب است کاندر این دشت | من از پی باج راهبانم | |||||
| شب نعره زنم چو پاسبانان | چون طالب باج کاروانم | |||||
| همخانه گریخت از نفیرم | همسایه گریست از فغانم | |||||