| | | | | | |
| |
ای جان و قوام جمله جان‌ها |
|
پر بخش و روان کن روان‌ها |
|
| |
با تو ز زیان چه باک داریم |
|
ای سودکن همه زیان‌ها |
|
| |
فریاد ز تیرهای غمزه |
|
وز ابروهای چون کمان‌ها |
|
| |
در لعل بتان شکر نهادی |
|
بگشاده به طمع آن دهان‌ها |
|
| |
ای داده به دست ما کلیدی |
|
بگشاده بدان در جهان‌ها |
|
| |
گر زانک نه در میان مایی |
|
برجسته چراست این میان‌ها |
|
| |
ور نیست شراب بی‌نشانیت |
|
پس شاهد چیست این نشان‌ها |
|
| |
ور تو ز گمان ما برونی |
|
پس زنده ز کیست این گمان‌ها |
|
| |
ور تو ز جهان ما نهانی |
|
پیدا ز کی می‌شود نهان‌ها |
|
| |
بگذار فسانه‌های دنیا |
|
بیزار شدیم ما از آن‌ها |
|
| |
جانی که فتاد در شکرریز |
|
کی گنجد در دلش چنان‌ها |
|
| |
آن کو قدم تو را زمین شد |
|
کی یاد کند ز آسمان‌ها |
|
| |
بربند زبان ما به عصمت |
|
ما را مفکن در این زبان‌ها |
|
