| | | | | | |
| |
ای خجل از تو شکر و آزادی |
|
لایق آن وصال کو شادی |
|
| |
عشق را بین که صد دهان بگشاد |
|
چون تو چشمان عشق بگشادی |
|
| |
ای دلا گرد حوض می‌گشتی |
|
دیدی آخر که هم درافتادی |
|
| |
ز آب و آتش چو باد بگذشتی |
|
ای دل ار آتشی و ار بادی |
|
| |
دل و عشق‌اند هر دو شاگردش |
|
خورد شاگرد را به استادی |
|
| |
اولا هر چه خاک و خاکی بود |
|
پیش جاروب باد بنهادی |
|
| |
تا همه باد گشت آبستن |
|
تا از آن باد عالمی زادی |
|
| |
زاده باد خورد مادر را |
|
همچو آتش ز تاب بیدادی |
|
| |
کرمکی در درخت پیدا شد |
|
تا بخوردش ز اصل و بنیادی |
|
| |
عشق آن کرم بود در تحقیق |
|
در دل صد جنید بغدادی |
|
| |
نی جنیدی گذاشت و نی بغداد |
|
عشق خونی به زخم جلادی |
|
| |
چون خلیفه بکوفت طبل بقا |
|
کرد خالق اساس ایجادی |
|
| |
یک وجودی بزرگ ظاهر شد |
|
همه شادی و عشرت و رادی |
|
| |
شمس تبریز چهره‌ای بنما |
|
تا نمایم سخن بعبادی |
|
