| | | | | | |
|
ای خداوند، یکی یارِ جفاکارش ده |
|
دلبری عشوهدهِ سرکشِ خونخوارش ده |
|
|
تا بداند که شبِ ما بهچهسان میگذرد، |
|
غمِ عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده |
|
|
چندروزی جهتِ تجربه بیمارش کن |
|
با طبیبی دغلیپیشه سروکارش ده |
|
|
ببرَش سوی بیابان و کُن او را تشنه |
|
یک سقایی حجریسینه سبکسارش ده |
|
|
گمرهش کن که رهِ راست نداند سوی شهر |
|
پس قَلاووزِ کژِ بیهُدهرفتارش ده |
|
|
عالَم از سرکشیِ آن مه سرگشته شدند |
|
مدّتی گردشِ این گنبدِ دوّارش ده |
|
|
کو صیادی که همیکرد دلِ ما را پار؟ |
|
زو ببر سنگدلی و دلِ پیرارش ده |
|
|
منکرِ پار شدهست او که مرا یاد نماند |
|
ببر انکار از او و دمِ اقرارش ده |
|
|
گفتم آخر به نشانی که به دربان گفتی |
|
که فلانی چو بیاید برِ ما، بارش ده |
|
|
گفت آمد که مرا خواجه ز بالا گیرد |
|
روُ بجو همچو خودی ابله و آچارش ده |
|
|
بس کن، ای ساقی و کس را چو رهی مست مکن |
|
ور کنی مست بدین حد، رهِ هموارش ده |
|