دیوان شمس/ای خواجه بفرما به کی مانم به کی مانم
| ای خواجه بفرما به کی مانم به کی مانم | من مرد غریبم نه از این شهر جهانم | |||||
| گر دم نزنم تا حسد خلق نجنبد | دانم که نگویم نتوانم که ندانم | |||||
| آن کل کلهی یافت و کل خویش نهان کرد | با بنده به خشم است که دانای نهانم | |||||
| گر صلح کند داروی کلیش بسازیم | از ننگ کلی و کلهش بازرهانم | |||||