| | | | | | |
|
ای خوشا روز که پیش چو تو سلطان میرم |
|
پیش کان شکر تو شکرافشان میرم |
|
|
صد هزاران گل صدبرگ ز خاکم روید |
|
چونک در سایه آن سرو گلستان میرم |
|
|
ای بسا دست که خایند حریصان حیات |
|
چونک در پای تو من دست فشانان میرم |
|
|
شربت مرگ چو اندر قدح من ریزی |
|
بر قدح بوسه دهم مست و خرامان میرم |
|
|
چون به بوی خوش یک سیب تو موسی جان داد |
|
پس عجب نیست کز آسیب تو چون جان میرم |
|
|
چون خزان از خبر مرگ اگر زرد شوم |
|
چون بهار از لب خندان تو خندان میرم |
|
|
بارها مردم من وز دم تو زنده شدم |
|
گر بمیرم ز تو صد بار بدان سان میرم |
|
|
من پراکنده بدم خاک بدم جمع شدم |
|
پیش جمع تو نشاید که پریشان میرم |
|
|
همچو فرزند که اندر بر مادر میرد |
|
در بر رحمت و بخشایش رحمان میرم |
|
|
چه حدیث است کجا مرگ بود عاشق را |
|
این محالت که در چشمه حیوان میرم |
|
|
شمس تبریز کسانی که به تو زنده نیند |
|
سوی تو زنده شوم از سوی ایشان میرم |
|