| | | | | | |
|
ای دریغا که شب آمد همه از هم ببریم |
|
مجلس آخر شد و ما تشنه و مخمورسریم |
|
|
رفت این روز دراز و در حس گشت فراز |
|
ز اول روز خماریم به شب زان بتریم |
|
|
باطن ما چو فلک تا به ابد مستسقی است |
|
گر چه روزی دو سه در نقش و نگار بشریم |
|
|
معده گاو گرفتهست ره معده دل |
|
ور نه در مرج بقا صاحب جوع بقریم |
|
|
نزد یزدان نه صباح است برادر نه مسا |
|
چیز دیگر بود و ما تبع آن دگریم |
|
|
همه زندان جهان پر ز نگارست و نقوش |
|
همه محبوس نقوش و وثنات صوریم |
|
|
کوزهها دان تو صور را و ز هر شربت فکر |
|
همچو کوزه همه هر لحظه تهی ایم و پریم |
|
|
نفسی پر ز سماع و نفسی پر ز نزاع |
|
نفسی لست ابالی نفسی نفع و ضریم |
|
|
شربت از کوزه نروید بود از جای دگر |
|
همچو کوزه ز اصول مددش بیخبریم |
|
|
از دهنده نظر ار چه که نظر محجوب است |
|
زان است محجوب که ما غرق دهنده نظریم |
|
|
آن چنانک نتوان دید ز بعد مفرط |
|
سبب قربت مفرط معزول از بصریم |
|
|
گه ز تمزیج جمادات چو یخ منجمدیم |
|
گه در آن شیر گدازنده مثال شکریم |
|
|
اگر این یخ نرود زان است که خورشید رمید |
|
وگر آن مه نرسد زان است که بند اگریم |
|
|
گر چه دل را ز لقا بر جگرش آبی نیست |
|
متصل با کرم دوست چو آب و جگریم |
|
|
چو مهندس جهت جان وطن غیبی ساخت |
|
با مهندس ز درون هندسهای برشمریم |
|
|
چو سلیمان اگر او تاج نهد بر سر ما |
|
همچو مور از پی شکرش همه بسته کمریم |
|
|
از زکاتی که فرستد بر ما آن خورشید |
|
قمر اندر قمر اندر قمر اندر قمریم |
|
|
وز سحابی که فرستد بر ما آن دریا |
|
گهر اندر گهر اندر گهر اندر گهریم |
|
|
زان بهاری که خزانی نبود در پی او |
|
همه سرسبز و فزاینده چو سرو و شجریم |
|
|
جان چو روز است و تن ما چو شب و ما به میان |
|
واسطه روز و شب خویش مثال سحریم |
|
|
من خمش کردم ای خواجه ولیکن زنهار |
|
هله منگر سوی ما سست که احدی الکبریم |
|