دیوان شمس/ای دلبر بیدلان صوفی
ای دلبر بیدلان صوفی | حاشا که ز جان بیوقوفی | |||||
از هجر دوتا چو لام گشتیم | دلتنگ ز غم چو کاف کوفی | |||||
آن دم که به طوف خود بطوفی | وآنگه که به خانه هم به طوفی | |||||
ما را بنمای مهر و الفت | چون معدن مهری و الوفی | |||||
مکشوف ز کشف توست اسرار | زیرا که کشوف هر کشوفی | |||||
آنی که بری خسوف از ماه | آن ماه نهای که در خسوفی | |||||
آنی که بری کسوف از شمس | آن شمس نهای که در کسوفی | |||||
در آحادیم ای مهندس | تو ساکن خانه الوفی | |||||
ای آحادی الوف را باش | کاین جا تو به منزل مخوفی |