دیوان شمس/ای دل رفته ز جا بازمیا
| ای دل رفته ز جا بازمیا | به فنا ساز و در این ساز میا | |||||
| روح را عالم ارواح به است | قالب از روح بپرداز میا | |||||
| اندر آبی که بدو زنده شد آب | خویش را آب درانداز میا | |||||
| آخر عشق به از اول اوست | تو ز آخر سوی آغاز میا | |||||
| تا فسرده نشوی همچو جماد | هم در آن آتش بگداز میا | |||||
| بشنو آواز روان‌ها ز عدم | چو عدم هیچ به آواز میا | |||||
| راز کواز دهد راز نماند | مده آواز تو ای راز میا | |||||