| | | | | | |
|
ای دل سرگشته شده در طلب یاوه روی |
|
چند بگفتم که مده دل به کسی بیگروی |
|
|
بر سر شطرنج بتی جامه کنی کیسه بری |
|
با چو منی ساده دلی خیره سری خیره شوی |
|
|
برد همه رخت مرا نیست مرا برگ کهی |
|
آنک ز گنج زر او من نرسیدم به جوی |
|
|
تا بخورد تا ببرد جان مرا عشق کهن |
|
آن کهنی کو دهدم هر نفسی جان نوی |
|
|
آن کهنی نوصفتی همچو خدا بیجهتی |
|
خوش گهری خوش نظری خوش خبری خوش شنوی |
|
|
خرمن گل گشت جهان از رخت ای سرو روان |
|
دشمن تو جو دروی یار تو گندم دروی |
|
|
جذب کن ای بادصفت آب وجود همه را |
|
برکش خورشیدصفت شبنمهای رازگوی |
|
|
ای تو چو خورشید ولی نی چو تفش داغ کنی |
|
ای چو صبا بالطفی نی چو صبا خیره دوی |
|
|
گر صفتی در دل من کژ شود آن را تو بکن |
|
شاخ کژی را بکند صاحب بستان به خوی |
|
|
گر چه شود خانه دین رخنه ز موش حسدی |
|
موش کی باشد برمد از دم گربه به موی |
|
|
سبز شود آب و گلی چون دهدش وصل دلی |
|
دلبر و دل جمع شدند لیک نباشند دوی |
|
|
پیشتر آ تا که نه من مانم این جا نه سخن |
|
ظلمت هستی چه زند پیش صبوح چو تویی |
|