| | | | | | |
|
ای دل من در هوایت همچو آب و ماهیان |
|
ماهی جانم بمیرد گر بگردی یک زمان |
|
|
ماهیان را صبر نبود یک زمان بیرون آب |
|
عاشقان را صبر نبود در فراق دلستان |
|
|
جان ماهی آب باشد صبر بیجان چون بود |
|
چونک بیجان صبر نبود چون بود بیجان جان |
|
|
هر دو عالم بیجمالت مر مرا زندان بود |
|
آب حیوان در فراقت گر خورم دارد زیان |
|
|
این نگارستان عالم پرنشان و نقش توست |
|
لیک جای تو نگیرد کو نشان کو بینشان |
|
|
قطره خون دلم را چون جهانی کردهای |
|
تا ز حیرانی ندانم قطرهای را از جهان |
|
|
بر دهان من به دست خویش بنهادی قدح |
|
تا ز سرمستی ندانم من قدح را از دهان |
|
|
من کی باشم از زمین تا آسمان مستان پرند |
|
کز شراب تو ندانند از زمین تا آسمان |
|
|
صد شبان چون من سپرده گوسفند خود به گرگ |
|
گوسفندان را چه کردی با کی گویم کو شبان |
|
|
در بیان آرم نیایی ور نهان دارم بتر |
|
درنگنجی از بزرگی در جهان و در نهان |
|
|
گر نهان را می شناسم از جهان در عاشقی |
|
ممن عشقم مخوان و کافرم خوان ای فلان |
|