| | | | | | |
|
ای دل چون آهنت بوده چو آیینهای |
|
آینه با جان من مونس دیرینهای |
|
|
در دل آیینه من در دل من آینه |
|
تن کی بود محدثی دی و پریرینهای |
|
|
خواجه چرایی چنین کز تو رمد عشق دین |
|
زانک همیبیندت احمد پارینهای |
|
|
مرغ گزینی یقین دانه شیرین بچین |
|
کمد از سوی چین مرغ تو را چینهای |
|
|
شیر خدایی خدا شیر نرت نام داد |
|
از چه سبب گشتهای همدم بوزینهای |
|
|
صورت تن را مبین زانک نه درخورد توست |
|
پوشد سلطان گهی خرقه پشمینهای |
|
|
هین دل خود را تمام در کف دلبر سپار |
|
تا که نپوسد دلت در حسد و کینهای |
|
|
سینه پاکی که او گشت خوش و عشق خو |
|
سینه سینا بود فرش چنین سینهای |
|
|
تشنه آن شربتی خسته آن ضربتی |
|
تا تو در این غربتی نیست طمأنینهای |
|
|
هست خرد چون شکر هست صور همچو نی |
|
هست معانی چو می حرف چو قنینهای |
|
|
خوب چو نبود عروس خوش نشود زو نفوس |
|
از حفه و از رفه ز اطلس و زرینهای |
|
|
چون نروی زین جهان خوی خرابات جان |
|
در عوض می بگیر بیمزه ترخینهای |
|
|
خانه تن را بساز باغچه و گلشنی |
|
گوشه دل را بساز مسجد آدینهای |
|
|
هر نفسی شاهدی در نظر واحدی |
|
آوردش بر طبق نادره لوزینهای |
|
|
خامش با مرغ خاک قصه دریا مگو |
|
بکر چه عرضه کنی بر شه عنینهای |
|