| | | | | | |
| |
ای دل چو نمی‌گردد در شرح زبان من |
|
وان حرف نمی‌گنجد در صحن بیان من |
|
| |
می گردد تن در کد بر جای زبان خود |
|
در پرده آن مطرب کو زد ضربان من |
|
| |
هم ساغر و هم باده سرمست از آن ساقی |
|
هم جان و جهان حیران در جان و جهان من |
|
| |
از غیب یکی لعلی در غار جهان آمد |
|
وان لعل شده حیران در عزت کان من |
|
| |
ما را تو کجا یابی گر موی به مو جویی |
|
چون در سر زلف او گشته‌ست مکان من |
|
| |
جان دوش مر آن مه را می گفت دلم خستی |
|
پیکان پر از خون بین ای سخته کمان من |
|
| |
گفتا که شکار من جز شیر کجا باشد |
|
جز لعل بدخشانی کی یافت نشان من |
|
| |
جز دلق دو صدپاره من پاره کجا گیرم |
|
باقی قماشت کو ای دلق کشان من |
|
| |
شمس الحق تبریزی از دور زمان برتر |
|
و افزوده ز هر دوری از وی دوران من |
|
