| | | | | | |
|
ای دیده من جمال خود اندر جمال تو |
|
آیینه گشتهام همه بهر خیال تو |
|
|
و این طرفهتر که چشم نخسپد ز شوق تو |
|
گرمابه رفته هر سحری از وصال تو |
|
|
خاتون خاطرم که بزاید به هر دمی |
|
آبستن است لیک ز نور جلال تو |
|
|
آبستن است نه مهه کی باشدش قرار |
|
او را خبر کجاست ز رنج و ملال تو |
|
|
ای عشق اگر بجوشد خونم به غیر تو |
|
بادا به بیمرادی خونم حلال تو |
|
|
سر تا قدم ز عشق مرا شد زبان حال |
|
افغان به عرش برده و پرسان ز حال تو |
|
|
گر از عدم هزار جهان نو شود دگر |
|
بر صفحه جمال تو باشد چو خال تو |
|
|
از بس که غرقهام چو مگس در حلاوتت |
|
پروا نباشدم به نظر در خصال تو |
|
|
در پیش شمس خسرو تبریز ای فلک |
|
میباش در سجود که این شد کمال تو |
|