| | | | | | |
| |
ای ز هجرانت زمین و آسمان بگریسته |
|
دل میان خون نشسته عقل و جان بگریسته |
|
| |
چون به عالم نیست یک کس مر مکانت را عوض |
|
در عزای تو مکان و لامکان بگریسته |
|
| |
جبرئیل و قدسیان را بال و پر ازرق شده |
|
انبیا و اولیا را دیدگان بگریسته |
|
| |
اندر این ماتم دریغا تاب گفتارم نماند |
|
تا مثالی وانمایم کان چنان بگریسته |
|
| |
چون از این خانه برفتی سقف دولت درشکست |
|
لاجرم دولت بر اهل امتحان بگریسته |
|
| |
در حقیقت صد جهان بودی نبودی یک کسی |
|
دوش دیدم آن جهان بر این جهان بگریسته |
|
| |
چو ز دیده دور گشتی رفت دیده در پیت |
|
جان پی دیده بمانده خون چکان بگریسته |
|
| |
غیرت تو گر نبودی اشک‌ها باریدمی |
|
همچنین به خون چکان دل در نهان بگریسته |
|
| |
مشک‌ها باید چه جای اشک‌ها در هجر تو |
|
هر نفس خونابه گشته هر زمان بگریسته |
|
| |
ای دریغا ای دریغا ای دریغا ای دریغ |
|
بر چنان چشم عیان چشم گمان بگریسته |
|
| |
شه صلاح الدین برفتی ای همای گرم رو |
|
از کمان جستی چو تیر و آن کمان بگریسته |
|
| |
بر صلاح الدین چه داند هر کسی بگریستن |
|
هم کسی باید که داند بر کسان بگریسته |
|
