| | | | | | |
| |
ای سرو و گل بستان بنگر به تهی دستان |
|
نانی ده و صد بستان‌هاده چه به درویشان |
|
| |
بشنو تو ز پیغامبر فرمود که سیم و زر |
|
از صدقه نشد کمتر هاده چه به درویشان |
|
| |
یک دانه اگر کاری صد سنبله برداری |
|
پس گوش چه می خاری‌هاده چه به درویشان |
|
| |
کم کن تو فزایش بین بنواز و ستایش بین |
|
بگشا و گشایش بین هاده چه به درویشان |
|
| |
صدقه تو به حق رفته و اندر شب آشفته |
|
او حارس و تو خفته‌هاده چه به درویشان |
|
| |
هر لطف که بنمایی در سایه آن آیی |
|
بسیار بیاسایی‌هاده چه به درویشان |
|
| |
حرمت کن و حرمت بین نعمت ده و نعمت بین |
|
رحمت کن و رحمت بین‌هاده چه به درویشان |
|
| |
ای مکرم هر مسکین و ای راحم هر غمگین |
|
ای مالک یوم الدین‌هاده چه به درویشان |
|
| |
آمد به تو آوازم واقف شدی از رازم |
|
محروم میندازم هاده چه به درویشان |
|
| |
سرگشته تحویلم در قالم و در قیلم |
|
بنگر تو به زنبیلم هاده چه به درویشان |
|
| |
دانی که دعا گویم هر جا که ثنا گویم |
|
بین کز تو چه واگویم هاده چه به درویشان |
|
| |
رنجیت مبا آمین دور از تو قضا آمین |
|
یار تو خدا آمین هاده چه به درویشان |
|
| |
ای کوی شما جنت وی خوی شما رحمت |
|
خاصه که در این ساعت هاده چه به درویشان |
|
| |
گفتیم دعا رفتیم وز کوی شما رفتیم |
|
خوش باش که ما رفتیم هاده چه به درویشان |
|
