| | | | | | |
| |
ای سنایی گر نیابی یار یار خویش باش |
|
در جهان هر مرد و کاری مرد کار خویش باش |
|
| |
هر یکی زین کاروان مر رخت خود را رهزنند |
|
خویشتن را پس نشان و پیش بار خویش باش |
|
| |
حس فانی می‌دهند و عشق فانی می‌خرند |
|
زین دو جوی خشک بگذر جویبار خویش باش |
|
| |
می‌کشندت دست دست این دوستان تا نیستی |
|
دست دزد از دستشان و دستیار خویش باش |
|
| |
این نگاران نقش پرده آن نگاران دلند |
|
پرده را بردار و دررو با نگار خویش باش |
|
| |
با نگار خویش باش و خوب خوب اندیش باش |
|
از دو عالم بیش باش و در دیار خویش باش |
|
| |
رو مکن مستی از آن خمری کز او زاید غرور |
|
غره آن روی بین و هوشیار خویش باش |
|
