| | | | | | |
| |
ای سوخته یوسف در آتش یعقوبی |
|
گه بیت و غزل گویی گه پای عمل کوبی |
|
| |
گه دور بگردانی گاهی شکر افشانی |
|
گه غوطه خوری عریان در چشمه ایوبی |
|
| |
خلقان همه مرد و زن لب بسته و در شیون |
|
وز دولت و داد او ما غرقه این خوبی |
|
| |
بر عشق چو می‌چسبد عاشق ز چه رو خسپد |
|
چون دوست نمی‌خسپد با آن همه مطلوبی |
|
| |
آن دوست که می‌باید چون سوی تو می‌آید |
|
از بهر چنان مهمان چون خانه نمی‌روبی |
|
| |
چون رزم نمی‌سازی چون چست نمی‌تازی |
|
چون سر تو نیندازی از غصه محجوبی |
|
| |
ای نعل تو در آتش آن سوی ز پنج و شش |
|
از جذبه آن است این کاندر غم و آشوبی |
|
| |
کی باشد و کی باشد کو گل ز تو بتراشد |
|
بی‌عیب خرد جان را از جمله معیوبی |
|
| |
اجزای درختان را چون میوه کند دارا |
|
بنگر که چه مبدل شد آن چوب از آن چوبی |
|
| |
زین به بتوان گفتن اما بمگو تن زن |
|
منگر ز حساب ای جان در عالم محسوبی |
|
